🧨 Jak Żyć W Związku Bez Miłości

Czy wiecie co to jest białe małżeństwo? Nie, nie o biel sukni ślubnej chodzi, ale o umowę między małżonkami, że nie będę uprawiać seksu. Lub o sytuację, w której w małżeństwie seksu brak, niekoniecznie z pobudek religijnych. Czy da się tak żyć w związku? Poznajcie historie tych dwóch par. Okazało się, że pary i małżeństwo bez dzieci, są bardziej stabilne, mają mniej wzlotów i upadków. Pary wychowujące dzieci przeżywają dużo intensywnych uczuć, jak radość, duma Borderline - związki z elementem autodestrukcji. Niestabilność emocjonalna męczy nie tylko partnera, ale również samego chorego. Zdarza się, że prowadzi go do zachowań autodestrukcyjnych. Jak twierdzi dr M. Linehan, która sama cierpiała na to zaburzenie, ich funkcją ma być regulacja emocji, bo ból fizyczny odpędza ból psychiczny. Jak rozwiązać kryzys w związku to skuteczny poradnik, który zabiera nas w arkana miłości, jej zawiłości, blaski i cienie. Melissa Hernández – Jaczewska dyplomowana psycholożka, z ponad piętnastoletnią praktyką w terapii par, w swojej książce wyjaśnia dlaczego prawdziwy sukces w związku zaczyna się od zdrowej relacji z samym Na związek bez miłości bardzo często decydują się osoby bardzo zranione, mające negatywne lub traumatyczne przeżycia związane z płcią przeciwną. W takiej relacji czują się spokojne, szczęśliwe i często bardzo spełnione. 3 / 5 3. Astrologia wyróżnia 4 znaki zodiaku pozbawiające się wolności w partnerstwie. Osoby, które pozostają w związkach bez miłości, zwykle mają ten scenariusz wpisany w swój horoskop. Poniższe znaki zodiaku mierzą się z największą karmą w relacjach. Dopóki jej nie przepracują, nie osiągną szczęścia. Nawet kiedy czują, że Jedna w 3 miesiące po rozwodzie spotkała miłość swego życia, a inna wpadła w depresję, bo okazało się że nie umie żyć sama, a znaleźć nowej miłości też nie może. Jako młoda dziewczyna nie wyobrażałaś sobie nawet, że możesz być z kimś bez miłości. Avigon.pl. czw., 03/12/2020 - 12:46. O miłości powiedziano już wiele. Obserwując relacje partnerskie można stwierdzić, że niejako pozycja miłości jako głębokiego i trwałego uczucia jest zagrożona. Nadużywanie słowa „kocham cię” umniejsza jego wartość. Czym jest miłość, na którym etapie związku można mówić o Druga faza bliskości w miłości to już jest czas wspólnego życia w sformalizowanym związku jako małżeństwo lub w stałym związku partnerskim typu konkubinat. Ale z praktyki zawodowej wiem, że dla dobra przyszłości stałego związku, wskazana jest uprzednia próba wspólnego życia bez formalizowania związku. oJr6J. Czy miłość może przetrwać, jeśli partnerów dzielą setki kilometrów? Jak ocalić związek na odległość, który siłą rzeczy zdominowany jest przez niepewność, tęsknotę i uczucie osamotnienia? To bardzo trudne - udaje się, gdy rozdzielenie partnerów jest tylko czasowe. Utrzymanie związku na odległość to poważne wyzwanie, które warto podjąć, jeśli bardzo zależy ci na drugiej osobie. Spis treściZłote zasady, jak utrzymać związek na odległośćZwiązek na odległość - Anna: Wyjechałam, by zarobić na rodzinęZwiązek na odległość - Kasia: Mąż w innym mieście robi karieręZwiązek na odległość - Marta: Znamy się głównie przez internet Na co dzień nie zdajemy sobie sprawy, jaki to komfort dla psychiki móc w każdej chwili przytulić się do ukochanej osoby, porozmawiać o codziennych utrapieniach, pijąc razem herbatę lub jedząc śniadanie po wspólnie spędzonej nocy. Niestety, w pogoni za pracą lub karierą coraz więcej ludzi decyduje się na rozłąkę. Coraz częstsze są też sytuacje, gdy partnerzy poznali się np. przez internet, mieszkają w innych miastach i spotykają się raz w miesiącu. Zwykle wtedy darzą uczuciem swoje wyobrażenie o tej drugiej osobie, bo tak naprawdę niewiele o niej wiedzą. Na dłuższą metę żadnej parze nie służy związek na odległość, bo jest w sprzeczności z naturalną potrzebą przebywania z kimś, kogo się kocha. Jednak kilometry nie muszą nas dzielić, świat stał się przecież globalną wioską i istnieje wiele możliwości codziennego komunikowania się. Można więc podtrzymać łączące nas więzi, potrzeba tylko dodatkowego zaangażowania. Złote zasady, jak utrzymać związek na odległość Decyzję o wyjeździe należy podjąć wspólnie, razem ustalić plan działania, zasady, na jakich ma funkcjonować związek i sposób komunikacji. Warto dać partnerowi coś, co będzie mu o nas przypominać. Trzeba kontaktować się ze sobą jak najczęściej: rozmowy telefoniczne, Skype, portale społecznościowe (wyznaczyć stałe dni i godziny, przyda się też kamera internetowa), SMS-y, listy. Opowiadajmy o tym, co się dzieje, ale ciepło, wesoło, bez wyrzutów, przywołujmy wspomnienia, mówmy o marzeniach i o tym, jak bardzo kochamy, unikajmy scen zazdrości, okazujmy zaufanie. Warto umówić się, że robimy coś identycznego, choć oddzielnie (czytamy tę samą książkę, artykuł, oglądamy film), potem o tym rozmawiamy. Odwiedzajmy się wzajemnie, a wtedy jak najwięcej rzeczy róbmy razem, celebrujmy wspólny czas. Nie zasypujmy partnera sprawami do załatwienia – związek na odległość narzuca przecież większą samodzielność w podejmowaniu decyzji. Podstawa to pozytywne myślenie, wynajdujmy plusy tej sytuacji (np. mam więcej czasu na swoje pasje), nie zamykajmy się w czterech ścianach, szukajmy towarzystwa, wspólnych przyjaciół. Poznaj historie trzech różnych związków, których bohaterowie z różnych powodów mieszkają na odległość. Każdą sytuację analizuje psycholog, który wyjaśnia mechanizmy działania i podpowiada co zrobić, żeby utrzymać związek. Związek na odległość - Anna: Wyjechałam, by zarobić na rodzinę Mieszkam w Londynie, już na stałe. Jestem pielęgniarką, mam dobrą pracę za przyzwoite pieniądze. Na początku było mi bardzo trudno, tęskniłam za rodziną. Monika i Marek to już nastolatki, ale przecież w tym wieku też potrzeba im matki. Martwiłam się, czy mąż i rodzice sobie poradzą. Wspólnie podjęliśmy decyzję o moim wyjeździe, bo to była jedyna szansa na poprawę finansów i możliwość podniesienia kwalifikacji. Myślałam, że za rok wrócę, a zdobyte doświadczenie zaowocuje podwyżką i awansem. Byłam pewna, że raz na 2 tygodnie przylecę do domu. W praktyce okazało się, że podróże do Polski są zbyt kosztowne, a w weekendy mam dyżury. Pozostał internet i telefon. Po roku wróciłam do kraju i wszystko było nie tak – ani podwyżki, ani awansu, a pieniądze szybko topniały. Gdy okazało się, że mogę wraz z rodziną przenieść się na stałe do Londynu, nie wahałam się ani minuty. Dzieci też się ucieszyły. Jedynym problemem okazał się mąż. Nie dał się przekonać, choć w Polsce nie ma stałej pracy. Mówił, że nie zna języka ani nikogo na miejscu i że się boi. Postawiłam wszystko na jedną kartę – albo jedziesz ze mną i z dziećmi, albo zostajesz sam. Nie spodziewałam się, że się uprze. Wyjechałam, a on się obraził. Źle się stało. Dzieciom potrzeba ojca i nie wystarczą im spotkania od święta. Mam wyrzuty sumienia. Czy popełniłam błąd, czy da się to naprawić? Nie chcę wracać do kraju, ale ciągle myślę o Piotrze. Czy czeka nas rozwód? Komentarz specjalisty: Annie na pewno nie było łatwo. Zmiana środowiska – kraju, kultury, języka, wyrzeczenia i rozłąka to koszty psychiczne, które musiała ponieść. Oczekiwała czegoś w zamian. Wydaje się, że nie znalazła wsparcia w mężu. Przed wyjazdem warto wspólnie ustalić, że on będzie ją regularnie odwiedzać, zobaczy, jak się tam żyje i oswoi się z nową sytuacją. Wtedy łatwiej o decyzję o przeprowadzce. Stawianie sprawy na ostrzu noża przez Annę nie pomogło Piotrowi, być może poczuł się przyparty do muru. Teraz trzeba zrobić wszystko, by nie doszło do rozwodu. Jeśli Annie zależy na mężu, warto, by się z nim porozumiała. Może w tym celu powinna przyjechać do Piotra. Polecam konsultację z udziałem mediatora. Związek na odległość - Kasia: Mąż w innym mieście robi karierę Gdy nadarzyła się okazja świetnej pracy, Marek wyjechał z naszego miasteczka do Warszawy. Kariera męża w wielkim mieście była kusząca także dla mnie. Ma służbowy samochód, poznaje wpływowych ludzi, a szef obiecał, że gdy pójdzie wyżej, to zabierze go ze sobą. Ciężko mi samej z dziećmi, bo wszystko zostało na mojej głowie. Pracuję do godz. 18, a tu jeszcze zakupy, gotowanie, pranie, wywiadówki. Marek przez cały tydzień nie dzwoni, bo ponoć pracuje od rana do nocy. Przyjeżdża w piątek wieczorem i zaczyna nadrabiać zaległości jako głowa rodziny. Rozstawia wszystkich po kątach, wymierza kary, a ja w tygodniu mam je egzekwować. Wieczorem się kłócimy, bo uważa, że każda zła ocena w szkole to moja wina, bo źle wychowuję dzieci. A ja naprawdę się staram. I tak po kolacji zamiast wytęsknionego sam na sam coraz częściej naciągam kołdrę na uszy. Marek bardzo się zmienił, odkąd wyjechał. Dawniej weekendy to było nasze rodzinne święto – dobry obiad, wspólne wyjście. Na początku czekaliśmy z dziećmi na te jego przyjazdy jak na nagrodę. Teraz jest inaczej. Oddychamy z ulgą, gdy nadchodzi czas pożegnania. Wiedziałam, że jak Marek wyjedzie, nie będzie mi łatwo, ale nie spodziewałam się, że przez tę rozłąkę zaczniemy się od siebie oddalać. Komentarz specjalisty: Nie da się nadrobić życia rodzinnego w kilka dni. Umyka bliskość, wsparcie i budowanie wspólnoty. Konieczna jest rozmowa i wspólne ustalenie planu dla rodziny. Katarzyna powinna się do niej przygotować. Dobrze, by w ten wieczór byli sami. W spokojnej atmosferze będzie w stanie powiedzieć o swoich obawach i oczekiwaniach wobec męża. Wiele łączy małżonków, warto więc celebrować chwile, gdy są razem. Krokiem w dobrą stronę jest również ustalenie nowego, przyjemnego „obowiązku” – zorganizowania przez każdego z rodziców zajęć dla całej rodziny, np. zimowej wyprawy na lodowisko, zwiedzania Warszawy pod wodzą taty. To umocni rodzinne więzy. Być może optymalnym wyjściem będzie przeprowadzka do męża? Związek na odległość - Marta: Znamy się głównie przez internet Mam 29 lat. Wszystkie koleżanki założyły rodziny. Szukałam szczęścia na portalu dla samotnych i znalazłam. Najpierw były maile, telefony, potem długie rozmowy przez Skype’a. Pamiętam, jak bałam się pierwszego spotkania. Wiedziałam, jak Tomek wygląda, bo kamerka internetowa pozwalała zobaczyć twarz, ale co z resztą? Czy mu się spodobam? Właśnie od tej pierwszej randki w realu zaczęła się nasza miłość. Trudna, bo dzieli nas 385 km. Oboje pracujemy i nie możemy sobie pozwolić na częste wyjazdy. I nie chodzi o pieniądze, bo Tomek dobrze zarabia, ale o czas. Mówił, że prowadzi jakieś interesy i musi trzymać rękę na pulsie. Unikał rozmów o pracy, ale wtedy nie zastanawiałam się nad tym. Mijały miesiące, uczucie się umacniało. Jednak rosło też osamotnienie i tęsknota. Dręczył mnie niepokój – czy nie poznał jakiejś dziewczyny? Na 35. urodziny Tomek zaprosił mnie na weekend do siebie, do Gdańska. Było cudownie. Pomyślałam, że mogłabym z nim zamieszkać. W banku, w którym pracuję, dowiedziałam się, że nie będzie problemu z przeniesieniem, bo w Gdańsku mamy filię. Jakież było moje zdziwienie, gdy na wieść o tym mój ukochany zdębiał! Niby się ucieszył, ale zaraz zaczął coś mówić o swojej firmie, że coś tam ma mi się nie spodobać. Pomyślałam, że albo mnie nie kocha, albo coś ukrywa. Postanowiłam to sprawdzić. Kilka dni potem wybrałam się do Gdańska. Od rana czekałam w taksówce po drugiej stronie ulicy. Wyszedł, wsiadł do samochodu i pojechał do centrum. Ja za nim. Zaparkował pod sex shopem i wszedł do środka. Mija kwadrans, drugi. Po godzinie postanowiłam sprawdzić. Nigdy nie byłam w takim miejscu! Za ladą stoi młody człowiek. Pytam o mężczyznę w skórzanej kurtce, który wszedł tu przed godziną. „Szefie, jakaś pani do pana” – on na to i zagląda na zaplecze... I wszystko stało się jasne – ten dobrze prosperujący interes to kilka sex shopów. Tomek już dawno chciał mnie ściągnąć do Gdańska, ale nie wiedział, jak mi powiedzieć, czym się zajmuje. W moim miasteczku sex shop to wciąż temat tabu. Nie wiem, co robić – mam dość czekania na maile, chcę budzić się przy nim co ranka. Komentarz specjalisty: Historia Marty i Tomka pokazuje, jak trudno dobrze poznać kogoś, gdy dzieli nas odległość. Można zbudować relację, ale trudniej o poważny związek oparty na zaufaniu. Partner, który na co dzień jest blisko, często nieświadomie opowiada nam o sobie, swoim życiu. Siedząc w pokoju obok, słyszymy, o czym rozmawia przez telefon, na mieście widujemy jego przyjaciół czy współpracowników. Wiele aspektów funkcjonowania staje się oczywistością, są nam dostępne od ręki. Teraz Marta ma problem, zaangażowała się bowiem, nie znając podstawowych informacji dotyczących Tomka. Na szczęście wyjaśniła się ważna kwestia, jaką jest zawód partnera. Warto, aby Marta potraktowała to jako szansę na poważną rozmowę, powiedziała szczerze o swoich oczekiwaniach i wysłuchała Tomka, tego, jak on widzi ich wspólną przyszłość. Wyjazdowe spotkania nie zastąpią przecież codzienności. Marta musi zdecydować, co jest dla niej priorytetem: opinia innych czy własne szczęście. Jeśli oboje bardzo chcą spróbować, można pomieszkać razem, np. w czasie urlopu. Decyzja o przeprowadzce powinna być przemyślana. miesięcznik "Zdrowie" Janina Granas-Olewińska | Konsultacja: dr Alicja Waszkiewicz, psycholog, specjalista ds. komunikacji z Uniwersytetu Warszawskiego Jakiś czas temu poznałem historię pewnego faceta. Będąc służbowo w innym mieście spotkał kobietę. On już po przejściach, ona na zakręcie - od razu poczuli, że coś ich łączy. Mogli godzinami rozmawiać o wszystkim. Miał wrażenie, że jakieś zewnętrzne siły pchają ich ku sobie. Wszystko wydawało się w porządku. To było coś więcej, niż miłość od pierwszego wejrzenia. Nawet po wielu randkach, wspólnych weekendach i niezliczonych rozmowach na Skype, chemia nie mijała. Jeśli istnieje coś takiego, jak pokrewieństwo dusz, właśnie to czuli. Ona zaproponowała nawet, by zapoznali się ze swoimi rodzinami, na co on oczywiście się zgodził. Wszystko zaczęło się psuć, kiedy wróciła z dziewięciodniowego urlopu w SPA. Wróciła wypoczęta i piękna, ale wewnątrz wydawała się już zupełnie inną osobą. Nagle zaczęła trzymać go na dystans. Kiedy pytał, co się dzieje, odpowiadała: „nic”, ale jej brak zainteresowania nim i rozmowami z nim stawał się coraz wyraźniejszy. A potem, po kilku dniach po prostu z nim zerwała. Był w kompletnym szoku. Próbował ją przekonać, ale powiedziała mu, że potrzebuje więcej czasu, że tu nie chodzi o niego. Potem umówił się z nią na randkę, mając nadzieję, że rozpali iskrę w ich relacji na nowo. Niestety, ta randka wcale nie przypominała pierwszej. Nie było przytulania czy pocałunków, nie wyszli poza formalne rozmowy. Po kolacji odprowadził ją do domu – wtedy ostatni raz widział jej twarz. Po dziesięciu minutach dostał sms, w którym pisała, że nie chce go już więcej widzieć ani się z nim kontaktować. Natychmiast zablokowała go na wszystkich portalach społecznościowych. Był załamany, przerażony i zrozpaczony. Jak można się tak szybko odkochać? „Co zrobiłem nie tak?” zapytał. Wyznał, że to rozstanie kompletnie go rozbiło, co zauważyli nawet jego szef i koledzy. Teraz, po dwóch miesiącach, wciąż czuje się zraniony. Nie potrafi pójść dalej. Nie potrafi zmusić się do umówienia z inną kobietą. Rzeczywiście, gdy ktoś złamie ci serce, trudno się podnieść. Zerwanie w taki sposób, praktycznie bez słowa wyjaśnienia, jest okrutne. Brakujące elementy układanki sprawiają, że wszystko staje w zawieszeniu, co utrudnia pogodzenie się ze stratą i pójście dalej. Ta historia sprawiła, że zacząłem zastanawiać nad tym, co sprawia, że w ogóle się odkochujemy? Co tak naprawdę odmienia nasze serca? Jakie są prawdziwe powody rozstań? I co to znaczy, gdy ktoś mówi: „Nie chodzi o ciebie, tylko o mnie”? Cóż, z mojego doświadczenia i doświadczeń innych, oto, co tak naprawdę mogło się tu stać: Ona chce zakończenia związku - jest gotowa do tego, by żyć dalej bez ciebie Jakiś czas temu wasze drogi się skrzyżowały i zakochaliście się w sobie. Dobrze się bawiliście, wspólnie podróżowaliście, przygotowywaliście sobie posiłki, pisaliście kartki. Żyliście, kochaliście się, śmialiście. Teraz jednak wasze drogi się rozchodzą. Poruszacie się w innych kierunkach, zmierzając w inne miejsca. Któreś z was mogło to dostrzec, a może nawet oboje wiecie, że nie ma już dla was przyszłości. Nieuchronnie nadchodzi zakończenie związku. Życie się zmienia. Ludzie się zmieniają. Tak to wszystko działa. Czasem to naprawdę beznadziejne. *** Anna: Zerwałam z moim facetem, kiedy otrzymałam ofertę pracy za granicą (cóż, tak, to ja byłam tą złą). Byliśmy ze sobą dopiero parę miesięcy i ciągle jeszcze w fazie miesiąca miodowego. Wiedziałam jednak, że związek na odległość w naszym przypadku nie zadziała. Wchodziłam w nową fazę życia. Miałam zacząć nowe życie w innym kraju, poznać nowych ludzi, rozwijać się zawodowo. W tym momencie on nie był gotów pojechać ze mną, a ja nie byłam gotowa rezygnować dla niego z takiej szansy. Może i byłam samolubna, ale nie wstydzę się do tego przyznać. Kochałam go, ale czasem w życiu miłość to nie wszystko. Bywa nawet tylko obciążeniem. Uwolniłam więc nas oboje. Przepłakałam wiele nocy po tym, jak widzieliśmy się po raz ostatni. Leżałam w łóżku i zadawałam sobie pytanie, dlaczego tak bardzo trudno jest kogoś zostawić, nawet jeśli wiemy, że ta decyzja była słuszna. Kocha innego I to wcale nie znaczy, że już cię nie kocha albo całkiem o tobie zapomniała. Nadal cię kocha, ale ma też inne pragnienia. Cóż, jeśli kocha innego i jest z nim znacznie szczęśliwsza, pozwól na to. Nie próbuj jej odzyskać. Może przemawia przeze mnie duma, ale trudno mi sobie wyobrazić, jak błaganie jej, by wróciła, ma poprawić sytuację. W najlepszym wypadku odzyskasz osobę nieszczególnie zaangażowaną, tylko po to, by mieć do niej żal, że chciała odejść Co się stało, to się nie odstanie. Idź dalej. I koniecznie przeczytaj ten artykuł: Nie (a może tak?) chcę, żebyś odeszła Nie chodzi o „bycie lepszym”. Chodzi o to, by szanować i kochać samego siebie i wiedzieć, że zasługuje się na coś lepszego. Nie angażuj się w bezsensowną grę w oczekiwanie. Oczywiście, nie każda taka sytuacja kończy się definitywnym rozstaniem. Czasem ludzie zakochują się w sobie na nowo, kiedy orientują się, że ktoś inny nie daje im takiej satysfakcji, jak ich wcześniejszy partner. Bo wszyscy czasem popełniamy błędy. Ona cię nie chce, bo od początku cię nie kochała Weszła w ten związek, bo to ty do niego dążyłeś, zacieśniając relację. Sam pomysł nie był dla niej specjalnie odrzucający i postanowiła sprawdzić, jak to będzie być z tobą. Czy chciała tego związku tak samo jak ty, w tamtym konkretnym momencie? Cóż, prawda jest taka, że sama tego nie wie. Jakoś samo wyszło. Niektórzy chcą się po prostu dobrze bawić, nie szukają poważnych zobowiązań. To jednak wcale nie oznacza, że nie potrafią się w związku odnaleźć lub że są kiepskimi towarzyszami. Ich beztroska może tak naprawdę dodawać relacji pikanterii. Ale nie, ona wcale cię nie kocha. Lubi być w związku, lubi czuć się kochana, lubi, gdy ktoś się nią opiekuje. Jednak nie utrzymasz jej przy sobie, bo ona cię nie chce. Kiedy pojawi się jakaś ciekawsza oferta, po prostu się ewakuuje. Ona przestała cię kochać - już tego nie czuje Miłość jest uczuciem i, tak jak inne uczucia, może zanikać. Czasem dzieje się to w dłuższym czasie, czasem wystarcza kilka dni. Lubimy nowe doświadczenia. Tak działają nasze mózgi. Zwierzęce, seksualne instynkty każą nam ciągle poszukiwać nowych, lepszych partnerów. Dlatego nudzimy się, mając ciągle do czynienia z tym samym. Niektóre pary rozstają się, bo już nie pociągają się seksualnie. Nie ma ognia. Inni zostają razem, ale pozwalają, by ich życie seksualne ograniczało się do pornosów ukradkiem oglądanych, gdy ona już śpi. Albo zaczynają romans na boku. Dlatego tak ważne jest, by w związku mieć wspólne przeżycia i wspomnienia. Gdy czujesz, że ogień gaśnie, pojedźcie sami na weekend. Wypróbujcie coś nowego w sypialni. Podkręćcie to trochę. Wasz związek jest toksyczny W związek wkradły się negatywne emocje i myśli. Niewiele jego elementów podnosi ją na duchu. Macie dobre wspomnienia, ale należą one do przeszłości. Teraz okazujecie sobie wyłącznie pogardę, jesteście rozczarowani. Brak zaufania i zazdrość przyćmiewają całą miłość między wami. Może wydarzyło się coś trudnego. Chcielibyście o tym zapomnieć, ale po prostu nie możecie. Może chodzić o zdradę, niechcianą ciążę, uzależnienie, różnice poglądów, inne pragnienia… Coraz częściej się kłócicie. Rozdmuchujecie problemy. Oboje zdajecie sobie z tego sprawę, ale żadne z was nie jest gotowe na kompromis. Macie na swoim punkcie obsesję, ale jest ona już toksyczna. W życiu często sprawy nie układają się tak, jak byśmy tego chcieli. Może to test dla waszej wzajemnej miłości, a może granica, której już wspólnie nie przekroczycie. Pomyślisz, że opisane sytuacje spotykają zazwyczaj ludzi w świeżych związkach. Uważam jednak, że wiele z nich można przełożyć na relację długotrwałą. Różnica polega tylko na formie rozstania - w krótkotrwałej relacji partnerzy odchodzą od siebie fizycznie - po prostu przestają się widywać, spotykać, wyprowadzają się od siebie itd. W długotrwałym związku zaś bywa, że przez lata żyjecie razem, podczas gdy w jej sercu próżno już szukać tamtej miłości, a ona sama emocjonalnie odeszła od ciebie już dawno temu... Bartek Kulesza Wejdź na FORUM! ❯ Pragnienie posiadania rodziny, ustabilizowanego życia, bycia kochaną oraz w niektórych przypadkach kierowanie się presją opinii społecznej sprawia, że kobiety decydują się na związek bez miłości. Czy takie rozwiązanie może przynieść upragnione szczęście?W dawnych czasach małżeństwa były aranżowane przez rodziców chłopaka i dziewczyny, sami zainteresowani zazwyczaj nie mieli w tej kwestii nic do powiedzenia. Współcześnie w Polsce mamy ten komfort, że kobieta sama postanawia, kto będzie jej wybrankiem. Pomimo tego, wiele z nich decyduje się na partnerstwo, które nie opiera się na uczuciu miłości. Dla niektórych ważniejsza jest stabilizacja i bezpieczeństwo. Dostatnie życie, brak trosk o kwestie finansowe oraz zero wyrzeczeń czasami oddziałują bardziej niż motyle w brzuchu. Zwolenniczki relacji opierających się na przyjaźni argumentują swoją decyzję tym, że zakochanie i fascynacja przemijają. Po latach związku pozostaje jedynie frustracja, wzajemne pretensje. Często towarzyszy temu również niepewność finansowa. Czy warto tak ryzykować? Ich zdaniem nie. Ładna biżuteria, cotygodniowe wypady na zakupy, wizyty w salonach piękności i zagraniczne wyjazdy są im w stanie zrekompensować brak życia przychodzi i odchodzi, a lata lecą. Spokojny dom, śmiech dzieci, rola pani domu to dla niektórych kobiet priorytet. Kończą studia, zaczynają pracować i patrzą jak ich szczęśliwe koleżanki zaręczają się, wybierają białe suknie, a potem rodzą gromadkę pociech. One jednak nadal pozostają samotne. Kiedy spotykają się w gronie swoich przyjaciółek słyszą tylko: „To jak tam, poznałaś kogoś?” albo wyłapują ukradkowe, dwuznaczne uśmiechy i jednoznaczne spojrzenia. Czują się gorsze, niepotrzebne. Co prawda bycie singlem jest modne, ale głęboko w świadomości ludzi pozostaje zakorzenione przeświadczenie, że samotna kobieta po 30. to niespełniona i pechowa osoba (której być może nikt nie chce albo coś z nią nie tak…). Bycie żoną i matką jest, zdaniem wielu, jedyną słuszną i gwarantującą szczęśliwe życie rolą. Dlatego niektóre panie zrezygnowane wchodzą w związki z mężczyznami, których nie kochają. Widząc na ulicach szczęśliwe, zakochane pary, tłumaczą sobie, że przecież ich mężem jest dobry człowiek, mają cudowne dziecko, niczego im nie brakuje. Nawał obowiązków powoduje, że na co dzień rzadko myślą o swoim życiu, trudne momenty pojawiają się przeważnie porą nocną, kiedy dochodzi do miłosnych zbliżeń. Wiele kobiet, będących w takiej sytuacji, poznaje potem kogoś po latach i wchodzi w niezobowiązujące relacje. To z kolei rodzi wyrzuty sumienia, że ranimy innego człowieka, który nas kocha, a także frustrację, że tej ukochanej osobie możemy poświęcić tak mało czasu. Posiadanie dzieci dodatkowo komplikuje się, że ideałem mężczyzny jest niegrzeczny facet z dobrymi manierami. Czy to prawda? Chyba coś w tym jest. Zakochujemy się przeważnie w przystojnych, bezczelnych i wygadanych chłopakach. Na tych zwyczajnych, miłych i zachowawczych zwracamy uwagę znacznie rzadziej. Niestety ten wymarzony typ ma zazwyczaj duże powodzenie i często wykorzystuje to, raniąc zakochane w nim kobiety. Niejednokrotnie taki cios powoduje, że boimy się ponownie zakochać albo należymy do tego gatunku osób (jeżeli możemy o takim mówić), które kochają tylko raz w życiu. Owa obawa przed kolejnym zranieniem bądź przekonanie o tym, że już nigdy nie poczujemy czegoś podobnego, popychają kobiety w ramiona tych dobrych i spokojnych mężczyzn, którzy otaczają je czułą opieką. Choć w tych związkach zazwyczaj im czegoś brakuje, znajdują pewną formę szczęścia. Wiele z nich mówi też, że uczucie przychodzi z czasem. Co prawda nie opiera się na silnej chemii, jednak ma silniejsze podstawy. Składają się na nie zaufanie i przyjaźń. Co tu ukrywać, większość z nas to jednak niepoprawne romantyczki, które już od dzieciństwa snują marzenia o księciu na białym koniu. Kobiety, które na pierwszym miejscu stawiają miłość i nie wyobrażają sobie związku bez tego uczucia, nazywają pozbawione go relacje układem. Trudno odmówić im racji. Poświęcamy swoją uwagę i oddajemy ciało w zamian za pieniądze, ustabilizowane życie, spokojny dom, rodzinę oraz inne rzeczy, które wydają nam się ważniejsze niż trwające kilka lat uniesienia. Przeciwniczki realistycznego myślenia twierdzą, że choć chwile gwałtownych miłosnych wzlotów faktycznie mijają, związek wchodzi potem w głębszą fazę. Natomiast to, czy przetrwa, zależy od obojga warto zatem decydować się na związek bez miłości? Przede wszystkim powinnyśmy zastanowić się, co w życiu jest dla nas najważniejsze. Czy będziemy umiały spędzić całe życie z człowiekiem, którego nie kochamy? Co będzie, jeśli po latach poznamy innego mężczyznę i obdarzymy go uczuciem, a będziemy już posiadały nie tylko męża, ale i dzieci? Na te pytania każda samotna kobieta musi odpowiedzieć sobie do odwiedzenia naszego sklepu. Pod tym adresem znajdziecie sukienki idealne na romantyczną kolację we dwoje.

jak żyć w związku bez miłości